جایگاه منع شکنجه در حقوق کیفری ایران و اسناد بین المللی

از جمله رفتارهای غیر انسانی که برای اخذ اقرار یا اطلاعات از سوی متهم یامطلع صورت می گیرد اذیت و آزار روحی و جسمی متهم و مطلع است که در حقوق کیفری تحت عنوان شکنجه مورد بحث و بررسی قرار می گیرد این رفتار در حقوق کیفری اسلام شدیداً منع شده و اطلاعات کسب شده از این طریق ارزش اثباتی ندارد در اسناد بین المللی و منطقه ای نیز ضمن منع اعمال شکنجه از کشورها خواسته شده است که ترتیباتی مقرر دارند تا ماموران مرتبط با متهمان و مظنونان از این روش استفاده نکنند در حقوق ایران گرچه قانون اساسی ایران بر مبنای شریعت تمامی انواع شکنجه را ممنوع اعلام کرده و متخلفان از آن را مستحق مجازات دانسته است در قانون مجازات اسلامی آن را در سطح محدودی جرم انگاری کرده و راه را برای سوء استفاده از ان باز گذاشته است اخیراً قانونی در این خصوص به تصویب رسیده است که بیشتر به قواعد اخلاقی می نماید و فاقد ضمانت اجرای لازم است در این تحقیق ضمن بررسی مفهموم شکنجه در حقوق ایران و اسناد بین المللی آثار آن مورد مطالعه قرار گرفته و تدابیر قانونی ایران در تطبیق با اقدامات بین المللی و حقوقی کیفری اسلام نقد شده است .